Την 20ή Οκτωβρίου του 1977 είχαν συμπληρωθεί 150 χρόνια από την ναυμαχία στο Ναυαρίνο και σε ανάμνηση του γεγονότος κυκλοφόρησε σειρά σπίρτων που αποτελείτο από 10 διαφορετικά σπιρτόκουτα. Τα σπίρτα αυτά δεν είχαν κυκλοφορήσει σε πολύ μεγάλο τιράζ για αυτό και είναι σχετικά σπάνια.
Τη συνεισφορά της ναυμαχίας του Ναυαρίνου η Ελλάδα φυσικά συνεχίζει να την τιμά.
Φέτος εκτός από τις εορταστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Πύλο τιμήθηκαν από την ελληνική πολιτεία και απόγονοι των Ναυάρχων της ναυμαχίας για την προσφορά των προγόνων τους.
Η ναυμαχία του Ναυαρίνου αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ελλάδος που ξεκίνησε το 1821. Αρχικά, οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις αρνήθηκαν να βοηθήσουν την Ελλάδα να απελευθερωθεί από τον οθωμανικό ζυγό, χωρίς αυτό όμως να εμποδίσει τους Έλληνες να καταγράψουν τεράστιες νίκες, που αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους. Το 1825 όμως, η ισορροπία δυνάμεων άλλαξε όταν η Υψηλή Πύλη απηύθυνε κάλεσμα στον Μεχμέτ Αλή πασά της Αιγύπτου. Η κατάσταση των εξεγερμένων Ελλήνων επιδεινώθηκε δραματικά.
Σημαντικό ρόλο, τότε, διαδραμάτισε το φιλελληνικό κίνημα, που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα από την πολιορκία του Μεσολογγίου και την ηρωική έξοδο. Χάρη στον φιλελληνισμό, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη παίρνει το μέρος των Ελλήνων. Οι κυβερνήσεις παρουσιάζονται καταρχάς επιφυλακτικές, αλλά το πολιτικό σκηνικό αλλάζει όταν ο τσάρος Νικόλαος Α’ αποφασίζει να στηρίξει τους ομόδοξους Έλληνες. Η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία συμμαχούν με τη Ρωσία επιζητώντας, για ανθρωπιστικούς λόγους, την επίτευξη ανακωχής, μέσω τελεσίγραφου που γίνεται αποδεκτό από τους Έλληνες αλλά όχι από την Υψηλή Πύλη, που θεωρεί ότι ξένοι παράγοντες αναμειγνύονται σε εσωτερικά της ζητήματα.
Κάθε μια από τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις αποστέλλει πλοία της με σκοπό τη διαμεσολάβηση μεταξύ των δύο αντιπάλων. Ο αιγυπτιακός και τουρκικός στόλος, αποτελούμενος από 52 σκάφη, βρίσκεται στον Κόλπο του Ναυαρίνου. Οι δυτικοί αποφάσισαν να εισέλθουν στον κόλπο ώστε να εξαναγκάσουν τους Οθωμανούς να επιστρέψουν στις βάσεις τους στην Αλεξάνδρεια και στην Κωνσταντινούπολη και να σταματήσουν την προέλαση του Ιμπραήμ στον Μοριά.
Η σύγκρουση με τον στόλο του Ιμπραήμ, ο οποίος αριθμητικά ήταν ισχυρότερος, ξεκίνησε το μεσημέρι της 20ης Οκτωβρίου και συνεχίστηκε έως το βράδυ, όταν δεν έχει απομείνει παρά μόνο ένα τουρκικό σκάφος που δεν είχε βυθιστεί ή καεί. Περισσότεροι από 3.000 Τούρκοι και Αιγύπτιοι έχασαν τη ζωή τους, ενώ οι Σύμμαχοι μέτρησαν 177 νεκρούς και 470 τραυματίες.
Η κοινή γνώμη στην Ευρώπη, που επί χρόνια παρακολουθούσε την αιματοχυσία του ελληνικού λαού και την απάθεια των ηγετών των μεγάλων κρατών, δέχθηκε με μεγάλη χαρά το αποτέλεσμα της ναυμαχίας και το θεώρησε ως νίκη των λαών σε πείσμα των αποφάσεων των πολιτικών ηγεσιών.
Ο Γάλλος ακαδημαϊκός Πιέρ Αντουάν Λεμπρίν (1785-1873) έγραψε:
Η μάχη του Ναυαρίνου ήταν κατόρθωμα των λαών… Τα πυροβόλα του Ναυαρίνου έγιναν η αρχή νέας περιόδου και ανήγγειλαν θριαμβευτικά την άνοδο της κοινής γνώμης και την ύψωσή της πάνω από τους θρόνους …