Ένα ασυνήθιστο θέμα για παραστάσεις σπιρτόκουτων είναι οι παιδικές ζωγραφιές. Ένα τέτοιο θέμα υπάρχει στη συλλογή του «Μουσείου του Σπιρτόκουτου» σε μια γαλλική σειρά που αποτελείται από 7 σπιρτόκουτα. Αν και είναι μια σχετικά όχι παλαιά σειρά, κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 παρ΄ όλα αυτά είναι αρκετά σπάνια.
Εκτός όμως από σπάνια και πρωτότυπη, εξαιτίας και του θέματός της είναι και ιδιαίτερα όμορφη.
Όταν τα παιδιά ζωγραφίζουν, χρησιμοποιούν τη φαντασία τους και την εμπειρία τους. Σκέφτονται αναλυτικά και ως επί το πλείστον δεν τους πολυενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου.
Συνήθως σχεδιάζουν αυθόρμητα -και πρέπει να επιδιώκεται αυτό- και το έργο τους είναι ειλικρινές και αποκαλυπτικό για την ψυχοσύνθεσή τους.
Η ζωγραφική είναι μια συμβολική γλώσσα που φανερώνει τη νοητική και ψυχολογική εξέλιξη ενός παιδιού και στην ουσία μεταφράζει όσα οι λέξεις δε μπορούν να περιγράψουν. Μέσα από τη ζωγραφική το παιδί αποτυπώνει αυτό που βλέπει και νοιώθει με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται.
Γι΄ αυτό το λόγο το ενδιαφέρον για την παιδική ζωγραφιά επικεντρώνεται κυρίως στη ψυχολογική πτυχή και όχι στη σχεδιαστική ικανότητα. Αποτελεί μια «μαρτυρία» για το τι πραγματικά εισπράττει, θέλει ή δεν θέλει από το περιβάλλον του. Μέσα από την ζωγραφική, το παιδί εξωτερικεύει τον εσωτερικό του κόσμο και τα συναισθήματά του τις φοβίες, το άγχος, την ανασφάλεια του…