Σπιρτόκουτα από το Α΄ πανελλαδικό συνέδριο της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας και το ιστορικό 2ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ-Οδηγητή που πραγματοποιήθηκαν το 1976.
Το Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή διεξάγεται επί πέντε συνεχόμενες δεκαετίες και φέτος πραγματοποιείται το 47ο Φεστιβάλ στο πάρκο Τρίτση, στο Ίλιον, στις 23, 24 και 25 Σεπτέμβρη. Ξεκίνησε το 1975 και συνιστά την κορυφαία εκδήλωση της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας. Αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο μαζική πανελλαδική νεανική πολιτική και πολιτιστική διοργάνωση με συμμετοχή χιλιάδων νέων.
Οι εκδηλώσεις του 2ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή» για πρώτη φορά, ταξίδεψαν σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας ενώ οι κεντρικές εκδηλώσεις έγιναν στις 9 – 12 Σεπτέμβρη 1976 στην Καισαριανή.
Το «στήσιμο» του Φεστιβάλ μέσα στο γήπεδο της Καισαριανής έγινε μέσα σε 36 ώρες(!) γιατί ο χώρος δεν παραχωρήθηκε νωρίτερα στην ΚΝΕ.
Στη σκηνή του Φεστιβάλ ανέβηκαν μεγάλοι λογοτέχνες, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, η Έλλη Αλεξίου, ο Ζήσης Σκάρος και απήγγειλαν στους χιλιάδες επισκέπτες του Φεστιβάλ. Ο Μάνος Λοΐζος παρουσίασε για πρώτη φορά τη συλλογή εργατικών τραγουδιών «Τα τραγούδια μας».
Ο Μάνος Κατράκης, σε συνέντευξή του στον «Ριζοσπάστη» απηύθυνε κάλεσμα συμμετοχής σε όλους τους ανθρώπους της τέχνης λέγοντας χαρακτηριστικά: «Πιστεύω πως κανείς άξιος εργάτης της τέχνης σ΄ αυτό τον τόπο δεν πρέπει να μείνει ασυγκίνητος από την πρωτοβουλία αυτής της τεράστιας προσπάθειας των νέων της ΚΝΕ και του ΟΔΗΓΗΤΗ και θέτοντας τον εαυτό μου στην διάθεση του, καλώ όλους τους πνευματικούς ανθρώπους να δώσουν το παρών, με τον τρόπο του ο καθένας, βέβαιοι πως επιτελούν ύψιστο χρέος στην τέχνη τους και στο λαό μας».
Το 2ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ-Οδηγητή βοήθησε και ο «καλός μας άνθρωπος» ο Θανάσης Βέγγος που δήλωσε στο «Ριζοσπάστη»: «Θα ’θελα πολύ να ’ρθώ και να παίξω στο Φεστιβάλ, αλλά δεν μπορώ. Αυτό το συμβόλαιο με το θέατρο μ’ έχει δέσει χειροπόδαρα. Θα δώσω όμως μια μηχανή προβολής 35 μ. και δυο ταινίες μου, όποιες θέλετε, και θα ’ρθω σαν απλός θεατής».
Ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό ήταν το στιγμιότυπο από το κλείσιμο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ, όπου όλοι οι καλλιτέχνες που βρίσκονταν στο γήπεδο της Καισαριανής ανέβηκαν στη σκηνή και τραγούδησαν με τον κόσμο “Πότε θα κάνει ξαστεριά“. Αυτή ήταν μια χαρακτηριστική εικόνα που έδειχνε τον παλμό, τη συγκίνηση, την άμεση και ζωντανή επαφή λαού και καλλιτεχνών, σ’ όλη τη διάρκεια των τετραήμερων εκδηλώσεων του Φεστιβάλ»